Mesela ben aslında küçük bir yerden okumak için İstanbul'a taşındım. Aslında mükkemmel bir olay. Bazı insanlar için eminim hayaldir. Fakat adım atarken bazı şeylerin çekiciliğinden gerçeklikten kopuyoruz. Ben kopmuştum. Buna sebep bazen aile, bazen insanın kendisi, bazen potansiyeli olduğuna inandıkları, bazen birisi, bazen de hayalin kendisi. Aslında çoğumuz kendini tanıyamadan, asıl mutlu olduğu, huzur bulduğu alanı kabul etmeden çevresine göre hedeflere koşar. Ben de öyleyim. Ben aslında anime izleyen, hayali karakterleri seven, bilgisayar oyunları oynayan, yayın falan izleyen bir kızdım. Annemle büyüdüğüm ve babamdan yana da sorunum olmadığı için, kalabalık aileleri ve evleri severim hatta. Ama çevrem ve ''kabul görme'' kaygısı beni bunları tam tersini istiyormuşum gibi düşünmeme itmişti. Yanlış bölümü seçmiş, yanlış yola girmiştim. Hoş, ülkemizde basit, kendi zevklerinin peşinden gitmek lükstür. Şahsen, insan hayatının hem bu kadar değerli olmadığını hem de bir anını bile mutsuz ve ağlayarak, acaba mı demeyerek geçirilmesi gerekecek kadar kıymetli buluyorum. Fakat iki ucunda da tünelin sonu görünmüyor. Mesela ben yazar olmak istesem, çevrenin kriterlerine uyup da durduk yere olamam. Halbu ki yazayım, istemezseniz okumayın? Ya da yayıncı olayım, ama hayır kriterlere uygun değilsin. Peki para kazanmayacak mısın? Evet bazı mecburiyetlerimiz var. Peki sen kimsin? Bu mecburiyetler ne için ve kim için? Yalnızlıktan zerre zevk almayan ben, öyle olmanın ''asıl olması gereken gençlik kuralı'' olduğuna inandığım için kendimi yalnızlığa mahkum ettim. Para kazanmanın ilk öncelik olduğuna inanan ben, kendimi çıkmazda olduğum bir bölümde buldum. Bazı düşünceleri toparlayamıyorum. Ama buraya eğer kendi isteklerini kabul edemeyen, ''şartları'' yerine getiremeyeceğini düşünen, çevresinden kopup kendine aynada bakan biri denk gelirse, ben de burdayım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder